...وزنان در من ...
دوست داشتن برهنه کردن نام هایمان است...
...وزنان در من ...
دوست داشتن برهنه کردن نام هایمان است...
اختتامیه بامداد
باز ارچه گاه گاهی بر سر نهد کلاهی مرغان قاف دانند آیین پادشاهی!
اختتامیه جشنواره بامداد بالاخره در دو بخش شعر و داستان برگزار شد.
هرچند که خالی از حرف و حدیث نبود اما بهر حال مثل تمام برنامه های دیگه
ِدر نهایت همه تسلیم رای هیات داوران شدند.. نکته جالب این بود که تعداد
هیات ژوری از تعداد شرکت کنندگان بیشتر بود!(البته با کمی اغراق) ...
در ضمن شنیدم که هرکسی رو که یه روز از جلو حوزه رد شده بود و گرفتن و
نظرشو خواستن...حالا گناهش گردن گوینده!
نمی دونم تا کی قراره ادامه بدیم....
خلوت...
توی تاریکی حیاط خلوت میکنم ...
با سایه اش عکسش اسمش-میپرد روی لبهایم وقتی که شعر میگویم/
وقتی که شعر می گویم:
من آدمم
مثل درخت عاشقم
نباش
نباش
نباش
آب
آتش
باد داد دستم را
به سایه اش عکسش اسمش
که می آید نوک زبانم گیر میکند توی گلویم لقمه ی خوبی گیرم آمده
بچسبمش با چسب رازی که برای هیچکس نگفتم
اسمش که می آید تاریکی حیاط خلوت نور می گیرد دستم را سایه اش
میلرزد مثل بید مجنون شده ام با آنکه چشمهایم خیلی لیلی ست !
...
ایست سایه عکس اسمی که بی گذرنامه از خط لبهایش گذشته ای
روسری سفید سرت کن ریشهایت را بترا ش موهایت را
کور و کچل دختر ننه ات باش
باش
باش
نه مرد
جناب
آقا ....ی غلط کرده که بی گذرنامه ا زخط لبهایش گذشته ای.
به تو چه
بگذار بگذرد
سایه اش
عکسش
اسمش سبزم میکند گل بهار
نو عروس سبزه قبا
تا کی بترسم از آدم حساب نبودن
نبودن
نبودن
زن
بانو
خانم
فقط سایه ای عکسی اسمی
زیر شلواری اش را خیس میکند!
زمستان۸۳