برای زهره

این طعم توست که در دهانم تلخ می شود

این طعم توست با آنهمه شیرینی..

دیدی که خنده هایمان را بلعید

آن مار گرسنه ی همخون

وقتی سرود هایمان را آواز می کردیم.

باد از مخالفمان گیسو آویخت

و خاطراتمان پریشان شدند 

..............

از من  اکنون 

 دست است

که به جانب تو تکان می خورد

از من اکنون 

 چشم است

که سوی تو را می گرید..

با آنکه از تو گریخته اند

یال های کودکانه

و لی لی تابستان هام

و از تو رفته است

همدردی بلوغ

با پستان های نارس مشعوف

و بر تو مسلم نیست

دلتنگی همیشه جوانم.

اما  

کنار توست

جمعیتی از من

با همان تکه هایی که دوست می داشتی.

سی ام تیرماه 1391

ماه پیشانی

به ماه صورتت بگو

پنجره ام تنهاست

با کسی که توی اتاقش نیست!

و پاسبان تنهایی

جیر جیر تخت را سوت میزند

.

دست می سابم

دیوار سرد را

چشمم که از تصور تو گرم میشود

و .. 

خیال می کنم..

همیشه خیال کرده ام

که عاقبت این پنجره را

پیشانی تو 

رقم خواهد زد.

12/تیر 1390 

زرد

شنیده نمی شوم از فرط قرمزها 

و دیده از فراوانی کبود

جهان اندکی ست خیابان 

با تنه هایش تنها به بخش کوچکی از من ره یافته است 

و من که نا تمامی ام از ماه سر می رود 

سقوط پلکان هایم را آزاد می کنم.

 ما جنازه های بسیار به تاریخ بدهکاریم ...

 پسران بسیار و برادران بسیار ...

 و از بسیاری جنازه های در من است که این زن متعفن شده ...

 از بسیاری خون و بسیاری بسیارهای دیگر... به فتح نمی اندیشم با بسیارهای در من نارس.. نه به دست می آیم و نه از دست می روم....خیابان هایم را به شهر دیگری نام ببخشم با تاول های بسیارش از      زخم   نارسیدن ها ...

  با اینهمه...

  آنقدر زنم که به زیر دامنم جهانی برویانم و جنازه های متعفن در خود را    سرباز بزایم...سرباز...

خلوت...

توی تاریکی حیاط خلوت میکنم ...

 با سایه اش عکسش اسمش-میپرد روی لبهایم وقتی که شعر میگویم/

وقتی که شعر می گویم:

 من آدمم

  مثل درخت عاشقم

                             نباش
                                    نباش
                                            نباش
                                   آب
                                         آتش
                                                     باد داد دستم را
به سایه اش عکسش اسمش

که می آید نوک زبانم گیر میکند توی گلویم لقمه ی خوبی گیرم آمده

 
بچسبمش با چسب رازی که برای هیچکس نگفتم

 
اسمش که می آید تاریکی حیاط خلوت نور می گیرد دستم را سایه اش

 
میلرزد مثل بید مجنون شده ام با آنکه چشمهایم خیلی لیلی ست !

...

ایست سایه عکس اسمی که بی گذرنامه از خط لبهایش گذشته ای

                روسری سفید سرت کن ریشهایت را بترا ش موهایت را

       کور و کچل دختر ننه ات باش  

                                                 باش  

                                                        باش
                                       

                                   نه مرد
                                                      جناب

 
               آقا ....ی غلط کرده که بی گذرنامه ا زخط لبهایش گذشته ای.

به تو چه
           بگذار بگذرد 
                           سایه اش 
                                       عکسش
                                               اسمش سبزم میکند گل بهار
   نو عروس سبزه قبا

 
            تا کی بترسم از آدم حساب نبودن 
                                                   

                                                      نبودن
                                                               نبودن
                                              زن
                                                    بانو
                                                          خانم
   فقط سایه ای عکسی اسمی

                           زیر شلواری اش را خیس میکند! 

زمستان۸۳