برای خاطرات ترک خورده ی بم...

سوخته های خاطره ام را کجا چال کنم.. ؟

در بیابان های دست کدامین سراب دیده ...

که عطش دریا شدنم را فرو بنشاند بی چیزی اینهمه تاج  را به تخت دور افتاده ی خوشبختی!؟ 

بی قرار چه بود زمین که هیجان های کودکانه اش را آوار کرد بر سر باورهام. 

دوروغ می گفتند ستاره ها : که خدا مهربان است خورشید را می اندازد ور دل کوه ها تا خانه های بی چراغ غصه نخورند!  

 خیلی وقت است داغ نمی شوم از عشق یخ بسته در جریان های مداوم فکرم آشفته ی پروازیست که پر ندارد دغدغه ی ماندن هم.. 

به چه خوش باشد خیال اینهمه نخل!؟ 

که هوس های کال تا عروج در نهایت یک شاخه نشسته اند روی خاکی به سر کنند تا تولد دوباره ی زمین!/  میرسد آیا؟ آوازی که سوز بیوه زنی خراشش ندهد طنین خوشش را پریشانی گیسی بلوغ یافته بر باد بدهد یا نه...  

هنوز جراحت چشم هایشان را به حکمت های بی پایان رقم زده اند تا رحمتی دوباره برسد آیا!؟ 

/آیا/ به باور می رسید آبی نا مهربان پاهایش را جفت کند توی کفش های عزراییل؟؟! 

   گوش اگر ندهی هم وزش ظلمت را می شنوی.....!

 اردبیل دی ماه ۱۳۸۲