به رسم زنانگی...فلورا سازگار نژاد

شکل گلابی های درون سبد بودم  

خواب بودم و تو کبریت می کشیدی به انگشت های رها در هوای من 

 زنبیل پاره یک صبح سردم 

 آمده ام ببینی هنوز اینجایم که خاکستری نپوشم و نو باشم به دیدار عصرانه ات  

همین که تو خون مرا گوش میکنی خوب است 

 همین که حرفهای مرا از پشت بغل میکنی کافیست  

همین که تو جایی در ماورای من ایستاده ای زیباست  

همین که اسم تو مجبور میکند اتاق را تاق باز بخوابم  

و از کلمات تو بیرون بزند ریه ام همین بس بود 

 اگر به شرط این غذای سوخته دیده نمیشد تنم  

و دست هایی که از صبح در ایمان به رد نگاهت بر دیوار می چرخد در این خانه به رسم زنانگی  

من گیر میکند هر عصر به در به لولای تو می آیی  

من گیر میدهد به هوا به این ساعت بی عقربه که کجایی..؟ 

 من سرخ می شود تا در گاه دیدنت در ماهیتابه های نشسته و داغ 

 و تو باز کبریت می کشی به محض وقوع ما در این چهار دیوار اجاره ای.. 

 دوباره زنبیل صبحگاهی و این کفش ها که صف به صف از تو مرا می مکید 

 و خون من که شبیه زن بودنم تنها نیمی از توست می پاشد لای دندانهای مایوس از لبهای تو نبودی  

کبریت بکش و باور کن دیوارها در این ماهیتابه سرخ می شود  

و شام حاضر است  

و میز حاضر است 

 و من حاضرم که جویده شوم هر شب در بوی کبریت نیم سوخته این زندگی اجاره ای.... !