برای زنی بنام فاطمه...

 پرم از تو بال می گیرد... جهان پیرامونم اشاره ای به شدن/ 

 شدنم تویی ای نهایت من.... ای آدمیت زن..ی که در امتداد شب یک سر  

 دوگوش شده بود گو..گوش کن صدای مرا از خاک ../خوردنم را از گفتن اینکه  

 زنم با همه ی بی مثلی ام به تو/

 با همه ی بی مثلی ام به تو می مانم نم بوسه ای ست گرچه  

 بر لبم /بم /های زیر پیراهنم چون توست ...رعشه های دلواپسی ام ای زلزالة  

 العرش افکنده تاج بندگی ات بر سر...

بر سر زن.... 

سر زنی در سرزمین نفت کآتش گرفته خانه اش  از بی چراغی نام  

میسوزاندش  دریا به دریا ره به آب نمی برد این دل سوخته / صورت آیینه از بی  

مثالی اش که در هیچ ضربی به حساب نمی آید به تو  

به تو نمی آیم اگر  

 به من نمی آید اگر چه... دوست داشته باشمت  دامنی که پهلوی درد تو  

می نشیند سرت بر مادرانگی آغوشش تا تو تنها چند گهواره لالایی ست  

خواب آبی پیراهنت که آسمانم بخشید  

صورت ماهت پس آن خنده های بی نقاب/ آب/می کرد دل سیاه زنی که از تو  

 نمی دانست مرا با گیس های وزوزی و کمر باریک ...ترین کوچه های مدینه ات را  

می بست بر من راه آبی تا تورا سیاه میزد  بی قوارگی خودش را به تو/ 

تو که سیاه نبودی..... با آنهمه شراره چکاندن چشمان مثل فروغت تنگ می  

شد دور کمرم حول تو می چرخید مثل آفرینش هر مرد ..هر موجود... آفرینش  

هر بود/! 

بود من از تو شرافت یافته گوشواره های غلامی ات را حلقه های موی زنی که  

در امتداد شب یک سر دو گوش شده بود گو.....گوش  کن صدای منی که ابدیت 

 از تو می خواهد / 

می خواهد باز شناسدت از خویش 

ای نهایت یک زن ....  ای آدمیت من...!